ما هر روز قبل از اینکه هوا روشن شود و در تاریکی سحر بلند می‌شدیم. صبحانه ما نان و پنیر و چای بود و یک روز در میان هم تخم‌مرغ می‌دادند. تازه ما مهندس کارگاه بودیم و در اکیپ مهندسی این صبحانه را می‌دادند، چون در آن منطقه هیچ خواروباری نبود و باید از اصفهان سفارش می‌دادیم و مایحتاج را با کامیون می‌آوردند.

در آن منطقه بکر زندگی بسیار سخت بود و هیچ خانه‌ای  در آن منطقه به جز منازلی در ده بسیار کوچک حاجی آباد وجود نداشت. مدتی طول کشید تا خانه‌هایی برای خود بسازیم. در آنجا فقط یک ژاندارمری بود که در یک ساختمان کاهگلی مستقر شده بودند و بقیه مردم همه در روستاهای پرت و دورافتاده زندگی می‌کردند. بعد از اینکه خانه‌ها را ساختیم ناهارمان را در سطل پلاستیکی دردار می‌گذاشتیم و همانجا می‌خوردیم چون اصلا در این راه‌های فرعی امکان آمدوشد نبود. ما روزها برق نداشتیم و فقط در شب چند ساعتی موتور برقمان را روشن می‌کردیم. پشت پنجره بوته خار می‌گذاشتیم، یک بشکه آب پایین و یک بشکه آب بالا بود و با تلمبه‌دستی آب را به بالا می‌فرستادیم تا روی خارها بریزد و اگر بادی آمد، هوای خوب کولرمانندی وارد اتاق شود.

خدا شاهد است که وقتی من شب چراغ را روشن می‌کردم می‌دیدم دو تا مار روی طاقچه چنبره زده روبه‌رو به من نشسته‌اند که خودشان را خنک کنند و به من خیره شده‌اند. حتی یک شب مار بزرگی روی تختم خوابیده بود و با چوب هر کاری کردم جابه‌جا نمی‌شد تا بالاخره رفتم دیگران را صدا کردم تا کمکم کنند که آن مار را بیرون ببریم. ما در چنین شرایط ترسناکی به سر می‌بردیم. راننده، مکانیک، کارگر و بلوچ‌های حاضر در پروژه، با قناعت عجیبی زندگی می‌کردند.

در آن زمان بعد از آتشباری که ترانشه‌های بزرگ را منفجر می‌کرد، مجبور بودیم سنگ‌های منفجر شده را با فرغون به خاکریز بعد از ترانشه منتقل کنیم، بنابراین کارگران مانند صف مورچگان پشت سر هم فرغون‌ها را حمل می‌کردند.

یادم هست کارگران اصفهانی در میان تپه سوراخی درست کرده بودند و همانجا می‌خوابیدند. ورودی آنجا را هم با سنگ و چوب مسدود کرده بودند، چون از ترس حمله حیوانات وحشی جرئت نمی‌کردند که در چادر زندگی کنند. با وجود همه این شرایط، ما درست براساس برنامه زمابندی‌شده یعنی 30 ماه، این پروژه را تمام کردیم. از سیرجان تا بندرعباس در 7 قطعۀ حدودا 50 کیلومتری، 8 پیمانکار به‌طور شبانه‌روز کار ‌کردند و برای اتمام به‌موقع پروژه، از جان مایه گذاشتند.

پروژه میناب- سیریک- جاسک

بعد از حاجی‌آباد سراغ پروژه میناب – سیریک- جاسک رفتم. دو شرکت «کویر» و «ایران کار» هر کدام پروژه‌ای را در اختیار می‌گرفتند به صورت مشارکتی انجام می دادند. من مهندس کارگاه بودم و تمام مسئولیت‌های احداث راه با من بود و چون زیرک و چابک بودم بعد از 5/1 سال رئیس کارگاه شدم. جالب است بدانید که در این پروژه حقوق من از 2500 تومان به 800 هزار تومان رسید.

آن موقع بانک هم نبود. باید کارگاه حواله‌ای برای شرکت می‌نوشت که مثلا فلان مبلغ به فرد معرفی‌شده بدهید. اولین حواله من چهار هزار تومان بود که از طریق دوستم برای خانواده‌ام فرستادم.

روز اول پروژه میناب – سیریک- جاسک من با سرمهندسی که مدیرعامل شرکت بود برای بازدید محل رفتم. آن موقع بندرعباس فرودگاهی داشت در گنو که خاکی بود و فقط یک هواپیمای دو موتوره روی آن می‌نشست. تمام منطقه پوشیده از رمل یعنی ماسه بادی بود و ما باید در این دریای ماسه، راه می‌ساختیم. مدیرعامل شرکت از دشواری شرایط ناراحت شد و گفت صلاح است ضمنانت‌نامه شرکت در مناقصه را بدهیم و از انجام کار نصرف شویم، اما من گفتم می‌مانم و مطالعه می‌کنم، شما بروید و هرچه لازم داشتیم برایمان بفرستید. همین طور هم شد و آنها نیازمندی‌های ما را تامین کردند.

تا اوایل خرداد و با وجود گرمای بسیار شدید در منطقه، 40 کیلومتر راه ساختیم تا جایی که به منطقه‌ای به نام «بمانی» رسیدیم که اسمش روی خودش بود، چون اگر کسی به آنجا می‌رسید، باید می‌ماند و نمی‌توانست جلوتر برود، چون دیگر راهی نبود و تمام اطراف پوشیده از تپه‌های ماسه بادی بود. زنده یاد مهندس رئیسی،مدیرعامل شرکت کویر و زنده یاد مهندس بزرگ زاد مدیرعامل شرکت مهندسی مشاور «استاکاد» بعد از شش ماه به کارگاه آمدند و خیلی  خوشحال از اینکه 40 کیلومتر از راه ساخته و تکمیل شده بود. آقای رییسی به من پیشنهاد داد که بعد از ساخت این 40 کیلومتر مدتی برای استراحت به شمال بروم، اما من گفتم می‌مانم تا یک راه فرعی در میان این رمل‌ها باز کنم که وقتی اکیپ‌های راهسازی و پل‌سازی در مهرماه آمدند بتوانند به نقاط مختلف تا بندر سیریک دسترسی داشته باشند، زیرا این ده در انتهای راه ساخته شده و کنار دریا بود بمانی نام دارد و دیگر جز دریا راهی نیست و گاه گاه کامانکارهای ارتشی در زمانی که جزر می شد از روی ماسه های نرم دار کنار دریا عبور کرده و به سریک می رفتند. بنابراین سه ماه دیگر ماندم و از آنجا که در آن منطقه، مصالح و شن ارزش بسیار داشت – با اینکه از شدت گرما، بدنم زخم شد – به‌جای راه فرعی یک لایه از راه اصلی را ساختم تا همیشه قابل استفاده باشد.

فرق دیروز با امروز

در دل همه کسانی که در عرصه راهسازی کشور کار می‌کردند شعله‌ای به نام وطن روشن بود و همه عشقشان این بود که دارند راهی می‌سازند و برای وطنشان کاری می‌کنند. علتش هم این بود که ما در دانشکده استادانی داشتیم مانند مهندس احمد حامی یا مهندس عبدالله ریاضی (که بعدها به ناحق توسط آقای خلخالی اعدام شد) یا مهندس مهدی بازرگان و دیگران همچون مهندس محمدعلی صفی اصفیا، مهندس کاظم جفرودی، مهندس عبدالمجید اعلم، دکتر مجید ریاضی و … چزء کسانی بودند که رضاشاه آنها را به فرانسه و آلمان برای تحصیل فرستاده بود و وقتی بعد از تحصیل به ایران برگشتند استاد دانشگاه شدند. اخلاق و انسانیت در آن دوران در وجود تمام مردم دیده می‌شد، ولی در وجود این استادان خیلی بیشتر بود و تمامی دانشجویان تحت تاثیر این اخلاقه حسنه قرار می‌گرفتند.

اولین درسی که ما از آنها گرفتیم اخلاق و انسانیت بود، دومین درس عشق خدمت به وطن و درک مسئولیت اجتماعی بود و سومین درس این بود که علم را همراه با تجربه به ما آموزش می دادند، یعنی تحصیل ما صرفا منوط به پاس کردن چند واحد درسی نبود. در دانشکده فنی هیچ‌‌کس بعد از استاد نمی‌توانست وارد کلاس شود. استاد در هر جلسه حاضر و غایب می‌کرد و جای تک‌تک بچه‌ها همیشه معلوم بود و این نظم و انضباط را ما بیشتر مدیون مهندس ریاضی هستیم. مهندس ریاضی که رئیس دانشکده بود، ساعت 6 صبح به دانشگاه می‌آمد، قدم می‌زد، همه بچه‌ها را زیرنظر داشت و متوجه مشکلات آنها بود. به هر پرسش و اشکال دانشجویان در هر درسی جواب می‌داد و شب‌ها تا ساعت 8 در کتابخانه می‌ماند و برای دانشجویان رفع اشکال می‌کرد. آن روزها ما چنین بزرگمردانی را می‌دیدیم که الگوی ما می‌شدند، اما امروز یک فرد شاخص نداریم که بتواند الگوی جوانان جامعه باشد.

ما اکنون یک نقطه ضعف بزرگی در مملکت به نام کمبود تکنسین داریم. من به رئیس‌جمهور نامه نوشتم که دانشگاه آزاد به مرکز تکنسین‌پروری تبدیل شود. ما اگر تکنسین خوب داشتیم بهترین موقعیت را برای صدور خدمات فنی، مهندسی سایر کشورهای جهان خصوصا کشورهای همسایه داشتیم. امروزه، تکنیسین‌های هندی، پاکستانی و افغانستانی در دوبی کار می‌کنند در حالی که جوانان مهندس بیکار بسیاری داریم. ما راه درست را گم کرده‌ایم و جوانان ما درگیر ناامیدی و  سرخوردگی شده‌اند.

حرفه مقدس راهسازی

من برای شرایط فعلی مملکتم بسیار غصه می‌خورم چون می‌دانم که مردم در سال‌های دور چگونه برای ایجاد زیرساخت‌های کشور زحمت کشیده‌اند. حرفه راهسازی به نظرم حرفه مقدسی است که این روزها آلوده شده است. متاسفانه کار اغلب شرکت‌های قدیمی راهسازی در ایران، پس از فوت بنیان‌گذاران آنها، توسط فرزندانشان ادامه پیدا نکرده است، چون خانواده‌‌ها سختی کار پدران خانواده را می‌دیدند؛ مثلا من به‌عنوان پدر خانواده شب از شرکت ساعت 9 راه می‌افتادم و به اصفهان می‌رفتم، از اصفهان با یک پیکان می‌رفتم تا میمند فارس، 4 ساعت از گردنه سمیرم رد می‌شدم و ساعت 3 نیمه شب می‌رسیدم و باز هم دلم نمی‌آمد که بخوابم، پس می‌رفتم تا به پرسنل و کارگران شیفت شب که در تونل کار می کردند سرکشی کنم.

بابت همین راه‌هایی که ساخته شده، از 100 نفر مهندسی که با من فارغ‌التحصیل شدند، 15 نفر در تصادفات جاده‌ای و کارگاهی کشته شده‌اند. دوری از خانواده هم چیز کمی نیست، ولی در آن دوران تنها چیزی که ما را خوشحال می‌کرد، خدمت به وطن بود، اما اکنون دیگر اینطور نیست؛ مثلا الان نمایندگان مجلس هر کدام پیمانکارانی دارند و برای آنها در گرفتن پروژه‌ها و دریافت مطالبات آنها حمایت می‌کنند.

البته شاید به نظر طبیعی برسد که هر نماینده‌ای برای نشان دادن فعالیت خود به مردمی که به او رای داده‌اند تلاش کند ولی دخالت و حضور آنها در تعریف پروژه و اعمال بودجه حداقلی در کمیسیون تلفیق برای شروع پروژه‌ها و … به صلاح کشور نیست.

ماوراءالطبیعه و خاطره‌های فراموش‌نشدنی

کلاس سوم راهنمایی بودم. سه سالِ اولِ دبیرستان را «راهنمایی» نامیده بودند.
روزی امتحانِ درسِ «طبیعیات و بهداشت» داشتیم.
شبِ قبل، در عالمِ خواب به‌وضوح وضعیتِ کلاس را دیدم و معلم‌مان را که با لباس آراسته، کت‌وتک و شلوارِ مرتب و کراواتی سبز وارد کلاس شد و سه سؤال را به ترتیب، پایِ تخته نوشت. عجیب آن‌که همهٔ خواب با جزئیات در خاطرم محفوظ مانده بود.
منزلِ ما بینِ تکیهٔ بزرگِ تجریش، امامزادهٔ صالح و مسجدِ همت، در کوچه‌ای باریک قرار داشت.
دو نفر از هم‌کلاسی‌های عزیز و دوست‌داشتنی‌ام، حسین و کاظم، که هر دو اکنون در سفرِ ابدیت هستند و متأسفانه سرنوشتِ نامبارکی داشتند، صبح‌ها از تکیه پایین می‌آمدند، سرِ کوچه سوت می‌زدند و من با آن‌ها خوش‌وبش‌کنان تا دبیرستانِ جلال آل‌احمد (شاهپورِ تجریش) قدم‌زنان می‌رفتیم.
در آن روزِ به‌خصوص با دیدنِ آن‌ها، شرحِ خواب و سؤال‌ها را در میان گذاشتم. آن‌ها هم کتاب‌های خود را باز کردند و ضمنِ راه‌رفتن به‌سویِ مدرسه مطالعه کردیم. در مدرسه‌های آن زمان، بچه‌ها به دلایلِ عدیده، از جمله شرایطِ زندگیِ تقریباً برابر، همه با هم رفیق بودند. مسئلهٔ خواب و سؤال‌ها را با همه مطرح کردیم و با صحبت و ترسیمِ شکل پایِ تخته، همه بهره‌مند شدیم.
مطلبی که تا امروز برایم بی‌پاسخ مانده، وضعِ کلاس در آن روز بود.
در که باز شد و معلم وارد شد، حالم دگرگون شد؛ چون لباس و کراواتِ معلم همان بود که در خواب دیده بودم: چهارخانهٔ اسپرتِ قهوه‌ایِ شکلاتی و کراواتِ سبز. عجب در هول‌وولا بودم.
دبیرِ محترم بعد از چاق‌سلامتی با بچه‌ها پایِ تخته رفت و سه سؤال را به همان ترتیب که من در خواب دیده بودم رویِ تخته نوشت. ولوله‌ای در کلاس افتاد که با غضبِ دبیرِ محترم، هر یک به پر کردنِ ورقهٔ امتحان پرداختند؛ ولی من نتوانستم بنویسم و عرقِ سردی به پیشانی‌ام نشسته بود. حتی معلم جویایِ حالم شد؛ چون شاگردِ اولِ کلاس بودم و معلمان توجهِ خاصی به من که از طبقهٔ سومِ جامعه بودم، داشتند؛ ولی چند دقیقه‌ای بعد به خود آمدم.
هفتهٔ بعد، دبیرِ محترم بادی به غبغب انداخت، خوشحالیِ خود را از امتحانِ خوبی که بچه‌ها داده بودند ابراز کرد، بسیار راضی بود و همه را تشویق نمود.
این خاطره‌ای است که تا امروز نتوانسته‌ام جوابِ کاملی برای آن پیدا کنم.

و اما دومین خاطره، که مشابهِ خاطرهٔ اولی است:
سالِ دومِ دانشکده بودیم. استادِ ریاضی، روان‌شاد، بزرگ‌مردِ علمیِ ایران‌دوست، زنده‌یاد دکتر مجتهدی، «جبر و آنالیز» به ما درس می‌داد. امتحانِ وسطِ ترم بود، ساعتِ ۲ بعدازظهر.
شبِ قبل، باز محیطِ کلاس را دیدم که فردا دقیقاً متوجهِ تشابهِ صددرصدیِ آن با محیطِ خواب شدم؛ سرِ جاهایمان نشسته بودیم، ورقه‌های امتحانی را پخش کردند. اولین سؤال را که دیدم، ناگهان در خواب به این فکر افتادم که گویا جریانِ امتحانِ «طبیعیات و بهداشت» در حالِ تکرار است و در اثرِ هیجان ناگهان از خواب پریدم؛ ولی اولین سؤال خوب به خاطرم مانده بود (شار رویِ کره). صبحِ زود به دانشکده رفتم و قبل از ورودِ استاد پایِ تخته رفتم، سؤال را بر آن نوشتم و شرحِ ماجرایِ کلاسِ سومِ راهنمایی را گفتم و یادآور شدم این مطلبِ نوشته‌شده رویِ تخته یکی از چهار سؤالِ امتحانی است. دوستان، بعضی با شوخی تمسخر کردند و بعضی داستان را باور کردند و همگی به سؤالِ مربوط توجه نمودند.
ساعتِ ۲ به جلسهٔ امتحان وارد شدیم. قلبم بیش از معمول می‌زد و هیجانی وجودم را دربر گرفته بود. ورقه‌ها توزیع شد؛ بعضی از شاگردان سوتِ بلند کشیدند، زیرا اولین مسئله همان بود که در خواب دیده بودم.

و اما خاطرهٔ سوم، که همواره یادآوری‌اش با افسوس و اشکِ چشمانم همراه است؛ چون هزار افسوس که گاه از رویِ اجبار و نادانی، زندگی را پایِ انجامِ وظیفه قربانی می‌کنیم.
غروب و اوایلِ شبِ مهرماهِ پاییزی بود؛ ۲۲ مهر ۱۳۵۰.
ماهِ مهر، به دلیلِ تولدِ ۴ نفر از اعضایِ خانواده در آن، برای‌مان احترامِ خاصی دارد؛ چون اولین روزِ مهرماه، تولدِ روان‌شادِ مادرِ عزیز و فداکار و شایسته‌مان بود که در مدتِ عمرِ پُربارِ حدودِ صدسالِ خود، نمونهٔ اخلاق، انسانیت، مهربانی و توجهِ خاص به اطرافیان بود. مادری که عشق و انسانیتش محدود به افرادِ خانواده نبود؛ او به تمامیِ افرادِ فامیل توجهِ خاص داشت و به آن‌ها کمک می‌کرد.
یک ماه قبل از سفرِ ابدی‌اش، یکی از افرادِ فامیل که به دیدارش آمده بود و وضعیتِ مالیِ مناسبی نداشت، در بزنگاهی که من از اتاق خارج شده بودم، به‌سختی انگشترش را از دست درآورد، در دستِ میهمانش گذاشت و دستِ او را بست تا کسی متوجه نشود. به همین دلیل بود که تمامیِ افرادِ فامیل، آشنایان و اهالیِ تجریش برای «محترم‌خانم» احترامِ خاصی قائل بودند. روحش شاد و یادش گرامی.
نوشتم که غروب و اوایلِ شبِ ۲۲ مهرماهِ پاییز بود.
من و روان‌شاد هایده شادلو، همسرِ عزیز و مهربانم، که فقط ۲۳ سال سعادتِ همراهی با او را در زندگی داشتم، از مطبِ دکتر برمی‌گشتیم. دکتر بعد از کلی معاینه به ما گفت: «یک ماهِ دیگر فرزندت متولد می‌شود.» و من هم، با توجه به گفتهٔ دکتر، قصد داشتم فردا صبح ساعتِ ۵ همراهِ مدیرِ مالیِ کارگاه به زاهدان و از آن‌جا به «سربازِ بلوچستان»، که کارگاهِ راه‌سازی داشتیم، بروم.
تاریکیِ شب فرا رسیده بود و من و هایده در اتومبیلِ پیکانِ شخصیِ خود عازمِ منزل بودیم.
هایده که کمی نفس‌تنگی داشت و هوا هم گرم بود، در ماشین عرق می‌ریخت.
در سیدخندانِ امروز، که فقط هتلِ بین‌المللی را آن‌جا ساخته بودند و خیابانِ سیدخندان به طرفِ شرق ساخته نشده بود و من هم ضمنِ رانندگی در حال‌وهَوایِ کارهایِ کارگاه بودم، صدایِ هایده مرا میخکوب کرد.
هایده گفت: «پیرزنی با دو بقچه کنارِ خیابان ایستاده و با علامتِ دست درخواستِ کمک داشت.» چند متری دنده‌عقب رفتم و پرسیدم: «کجا می‌روی؟» گفت: «صاحبقرانیه؛ بیمارستان، نزدِ پسرم.»
راهمان با مختصرِ انحرافی، تقریباً یکی بود. سوارش کردم و بقچه‌هایش را در صندوقِ عقب گذاشتم.
سرِ صحبت باز شد؛ او سپاس‌گزاری می‌کرد و من گفتم راهمان یکی است. از هایده پرسید: «خانم، در اثرِ گرما کمی عرق کرده‌ای»، و دو نفری مشغولِ صحبت شدند و او متوجهِ حالِ خانمِ من و بارداریِ او شد.
در خیابانِ پاسداران، حدودِ سه‌راهیِ نرسیده به پارکِ نیاوران که صاحبقرانیهٔ امروز در حالِ ساخت بود، خواست از ماشین پیاده شود. بقچه‌هایش را از صندوقِ عقب درآوردم که به او بدهم. از شیشهٔ جلویِ پیکان با هایده مشغولِ صحبت بود. من پشتِ ماشین نشستم. آخرین کلامش این بود: «دخترم، امشب فرزندت متولد می‌شود؛ او را مهدی اسم بگذار.»
عجب آن‌که شبِ تولدِ حضرتِ حجت(ع) نیز بود.
مطابقِ معمول، توجهِ چندانی به حرفِ او نکردیم و خداحافظی کردیم و فکر نکردیم که در زمین‌هایِ صاحبقرانیه، ۵۴ سال پیش، ساختمانِ چندانی نبوده؛ چه رسد به بیمارستان.
آمدیم منزل؛ حدودِ ساعتِ ۹ شب بود. من مشغولِ جمع‌کردنِ چمدانِ سفرِ فردا شدم و آمادهٔ استراحت و خواب؛ چون دکتر وقتِ زایمان را یک ماه بعد اعلام کرده بود.
ساعت کمی از ده گذشته بود که صدایِ نالهٔ هایده و سپس فغانِ او از درد، دل‌پریشانم کرد. تا دکتر را پیدا کردیم و به راهنماییِ او به بیمارستانِ آبان (حدودِ بهجت‌آباد) رفتیم. دکتر آمد و بعد از بررسی و معاینه‌های لازم گفت: «باید سزارین شود.» هایده را ساعتِ ۱۲ شب به اتاقِ عمل بردند و نیم‌ساعت بعد، پسرم متولد شد.
نامش را «مهدی» گذاشتیم؛ چون هم‌زمان با تولدِ حضرتِ حجت(ع) بود.
این حادثه را نمی‌توانم مانندِ دو واقعهٔ گذشته صرفاً «اتفاق» بدانم.
آیا این خانم یکی از روشندلانِ جامعه بود؟ شاید برحسبِ اتفاق، گفتهٔ او هم صحت پیدا کرده بود؟
خدا می‌داند، ولی من آن را به‌عنوانِ سومین واقعهٔ ماوراءالطبیعیِ زندگیِ خودم می‌دانم.
در خاتمه، یادی کنم از زنده‌یاد همسرم هایده؛ بعد از عملِ زایمان به اتاق آمده بود، کمی نفس‌تنگی داشت و از درد نالان بود.
ساعتِ ۳ صبح رفتم سراغِ مدیرِ مالیِ کارگاه و او را به فرودگاه بردم و گفتم: «تو برو، من ۲۴ ساعتِ بعد می‌آیم.»
برگشتم بیمارستان؛ در آن شرایط، مادرِ خود و مادرِ همسرم را همراه داشتم.
هایده را عمیقاً بوسیدم، دستش را فشردم و گفتم: «هایده‌جان، تولدِ پسرت مبارک. آن خانم از روشندلانِ جامعه بوده و همهٔ امور ختم‌به‌خیر شده. در کارگاهِ سرباز–راسک تیراندازی شده و حسابدار کشته شده؛ من ناچارم برای سر‌وسامان‌دادن، فردا به کارگاه بروم و تو را در این شرایط تنها بگذارم. مرا ببخش؛ ناچار از انجامِ وظیفه‌ام.» با ناراحتی قبول کرد. ترتیبِ همهٔ امور، از جمله مالی، داده شد و فردا به زاهدان پرواز کردم و هایده سه روز بعد به منزل رفت.
ما ۲۳ سال زندگیِ مشترک داشتیم. مریم و فاطمه فرزندانِ بعدیِ ما بودند. هایده انسانِ بزرگ‌منشی بود؛ هرچند پس از بیست سال می‌گفت: «من در زندگی با تو خوش‌بخت بودم و تو همسرِ خوبی هستی، ولی از این‌که مرا در آن وضعیت در بیمارستان، به امیدِ خدا، رها کردی و رفتی، نمی‌توانم تو را ببخشم؛ و این تنها گله‌ام از زندگیِ مشترک‌مان است.» و برای ادایِ احترام به او، که سمبلِ مهربانی و ایثار بود—و یکی از بزرگواری‌هایش واگذاریِ رایگانِ ۷۰ هزار مترمربع زمین در جوارِ محدودهٔ شهرستانِ بجنورد برای احداثِ ورزشگاه بود (ورزشگاهِ تختیِ امروزِ بجنورد)—خاطره‌ای مربوط به او را نقل می‌کنم.
اوایلِ شبی، خانمِ مسنی به همراهِ دخترِ جوانی به منزلِ ما آمدند.
خانم می‌گفت: «چوب‌فروشی و نجاریِ شوهرم در آتش سوخته و سرمایه‌اش را از دست داده. دخترم عقد شده است و قصدِ رفتن به خانهٔ شوهرش را دارد. از هایده‌خانم کمک می‌خواهیم.»
گفتم: «شما ما را از کجا می‌شناسید؟»
گفت: «دو شب پیش در حرمِ امامزاده صالح، چادرم را به ضریح گره زدم و خواستارِ گشایش شده بودم. شب‌هنگام، متولیِ امامزاده از ما خواست که از حرم بیرون رویم. وقتی عجز و تقاضای مرا دید—هرچند اصرار داشت ما را از امامزاده بیرون کند—در مقابلِ عجز و لابهٔ من، بعد از مدتی تفکر گفت: خانمی هست به نامِ هایده‌خانم؛ خانمی خیر است. گاهی ایشان را در این حرم دیده‌ام. گویا همسرِ یکی از اقوامِ دورِ من نیز باشند. نشانی و تلفنی از ایشان ندارم، ولی آن‌چه از زبانِ اقوام شنیده‌ام، خانمی بزرگوار و نیکوکار است. می‌دانم در محدودهٔ کامرانیه می‌نشینند؛ برو نزدِ ایشان و با بازگو کردنِ مشکلات، ان‌شاءالله کمک می‌کنند.»
گفتیم: «شما فردا شب مراجعه کنید.» و من پرسان‌پرسان واقعیتِ موضوع را از جنابِ آقای صالحی (متولیِ حرمِ امامزاده صالح)، که از اقوام و برادرش هم‌کلاسیِ من بود، دریافتم و به همسرم گفتم جریانِ امر تأیید شده است.
هایده شبِ بعد، با مهربانی، آن زن و دختر را پذیرفت و در تهیهٔ جهیزیه و رفتنِ او به خانهٔ بخت کمک‌شان کرد.
روحش شاد و یادش گرامی.
بعد از پروازِ ملکوتیِ هایده، به نامِ او کف و دیوارِ قسمتِ زنانِ بیمارستانِ شهدایِ تجریش را تخریب و تجدیدِ سنگ‌کاریِ خوبی کردم و در احداثِ ساختمانِ سی‌تی‌اسکن و استریوتاکسیِ بیمارستان نیز از سهمِ او ادایِ دین کردم.
باز هم روحش شاد و یادش گرامی.
خانمی نیک‌سیرت و شاه‌زاده بود؛ فرزندِ مرحوم اردشیرخان شادلو بود که مدتی حاکمِ بجنورد و از وکلایِ محترمِ مجلسِ شورا بود.