جادهای به عقب
در شرایطی که صنعت حملونقل بینالمللی ایران با فشار مضاعف تحریمها، قوانین ناکارآمد، و زیرساختهای فرسوده دستوپنجه نرم میکند، جای خالی یک صدای منسجم و راهبردی از دل بخش خصوصی، بیش از هر زمان دیگری احساس میشود. آیا انجمنها و تشکلهای صنفی صرفاً تریبون گلایهاند یا میتوانند موتور محرک تحول باشند؟ سید فاطمه مقیمی، یکی از چهرههای اثرگذار و پیشکسوت صنعت حملونقل بینالمللی کشور، در گفتوگویی با خبرنگار ترابران آنلاین، از لزوم کار جمعی، اصلاح ساختارهای فرسوده، و بازتعریف نقش تشکلها سخن میگوید؛ سخنانی که نهتنها درد این صنعت را عیان میکند، بلکه نسخهای برای خروج از وضعیت فعلی نیز ارائه میدهد.
آیا وقت آن نرسیده که از گفتن و منتظر ماندن عبور کنیم و وارد مرحله عمل شویم؟
سید فاطمه مقیمی، از پیشکسوتان شناختهشده صنعت حملونقل بینالمللی و کشتیرانی کشور، با سابقهای نزدیک به چهار دهه فعالیت مستمر در این حوزه، در گفتوگویی صریح و بیپرده، به تبیین جایگاه انجمنهای صنفی، اهمیت کار جمعی، و مسیر آینده این صنعت کلیدی در اقتصاد ایران پرداخت. مقیمی در ابتدای سخنان خود تأکید کرد: « نزدیک به ۴۰ سال است که در حوزه صنعت حملونقل بینالمللی و کشتیرانی فعالیت میکنم. همواره اعتقاد داشتهام که کار جمعی و تیمی میتواند راهحل مشکلات ما باشد. وقتی صدای یک نفر بلند میشود، ممکن است شنیده نشود، اما اگر صدایی از جمعی متخصص و همدل برخیزد، اثرگذار خواهد بود.
وی معتقد است که ایجاد تغییر در این صنعت، مستلزم تلاشهای سازمانیافته و همراستا از سوی تشکلهای صنفی است: «تشکل یا انجمن قوی، میتواند پلی بین بخش خصوصی و سیاستگذاران باشد. این پل ارتباطی، زمانی میتواند مؤثر باشد که نماینده واقعی بدنه صنف باشد و از درون فعالان صنف شکل بگیرد».
مقیمی با اشاره به سابقه انجمن شرکتهای حملونقل بینالمللی ایران افزود: «من هنوز ترجیح میدهم این نهاد را با همان نام قدیمیاش، یعنی سندیکا بشناسم. این انجمن یکی از قدیمیترین تشکلهای صنفی در حوزه حملونقل کشور است و امروز بیش از ۷۲۰ عضو فعال دارد که ظرفیت بسیار بالایی را در اختیار آن قرار میدهد». او یادآور شد که چنین بدنهای میتواند با پیگیری مطالبات صنفی، چه در حوزه قانونگذاری و چه در حوزه اجرایی، نقش تعیینکنندهای در توسعه زیرساختها و بهبود فضای کسبوکار ایفا کند.
یکی از مهمترین محورهای گفتوگوی خانم مقیمی، وظیفه انجمنها در شرایط اقتصادی کنونی بود: «ما باید صدای رسای فعالان صنف باشیم. تنها انتقاد کردن کافی نیست؛ باید با ارائه راهکارهای عملی، تدوین استراتژیهای مشخص و حضور مؤثر در تصمیمگیریها، به صورت جدی در فرآیند سیاستگذاری شرکت کنیم.
او همچنین افزود: «دولت بهتنهایی نمیتواند بار این صنعت را به دوش بکشد، تعامل حرفهای و قوی میان انجمن و دولت، میتواند زمینهساز تغییرات مثبت باشد. ما باید در تصمیمسازیها نقش ایفا کنیم، نه اینکه تنها شنونده تصمیمات باشیم.
جهانی شدن با ابزارهای محلی ممکن نیست
مقیمی با انتقاد از برخی ناکارآمدیهای ساختاری، به موانع موجود در مسیر بینالمللیشدن صنعت حملونقل کشور اشاره کرد و گفت: «ما درباره جهانیشدن زیاد صحبت میکنیم، اما قواعد بازی جهانی را بلد نیستیم یا نمیخواهیم بیاموزیم. اگر قرار است وارد رقابت جهانی شویم، باید قوانینمان را با دنیا هماهنگ کنیم. این شامل عضویت در کنوانسیونهای بینالمللی، اصلاح قوانین داخلی و توسعه زیرساختهای نرمافزاری و فیزیکی است.
او با صراحت بیان کرد: «تحریم تنها مشکل ما نیست. ما با مدیریت ناکارآمد، ناوگان فرسوده، نبود جادههای استاندارد، و مقررات قدیمی مواجهیم. اگر قرار است تغییری رخ دهد، باید از همین امروز، همین نقطه، آغاز کنیم.
در بخش پایانی سخنان، مقیمی با نگاهی مسئولانه به نسلهای آینده، گفت: «ما به اندازه کافی تحقیق کردهایم. زمان عمل فرا رسیده است. اگر امروز اشتباهات گذشته را تکرار کنیم، مدیون نسلهای آینده خواهیم بود. این وظیفه ماست که با درایت، صداقت و انسجام، مسیری برای آینده بسازیم که تکرار گذشته نباشد.
در پایان، او با اشاره به اهمیت انتخابات انجمن، گفت: «افراد منتخب باید توانایی، انگیزه، تخصص و تعهد ایجاد تحول را داشته باشند. این جایگاهها نباید فقط صندلیهای تشریفاتی باشند؛ باید ابزار تحول باشند.