امریکن ایرلاینز در حال بررسی یک فرایند بهبود ایمنی است که اطلاعات عملکرد خلبانان را جمع آوری و تجزیه و تحلیل می کند ، بینش خطوط هوایی را در مورد عملکرد خدمه پرواز افزایش می دهد و برنامه های ایمنی موجود را با تمرکز بر رعایت روش های استاندارد افزایش می دهد.
به گزارش پایگاه خبری ترابران،تیم یادگیری و بهبود عملکرد امریکن ایرلاینز كه در سال 2018 راه اندازی شد ، به دنبال استقرار برنامه ای در خطوط هوایی است که ( Safety-II ) نام دارد. مفهومی كه فرآیند پذیرفته شده ارزیابی ریسك را به چالش می کشد. در این برنامه به جای تجزیه و تحلیل اشتباهات ، بر درک این موضوع تمرکز دارد که چرا همه چیز درست پیش می رود . این برنامه به دنبال تعدیل عواملی است که بر روند کار تأثیر می گذارد ، از آموزش گرفته تا هنجارهای فرهنگی.
اریک هولناگل ، مدیر عوامل انسانی و ایمنی ، در مقاله اش نوشت: از منظر ( Safety-II ) ، هدف از مدیریت ایمنی این است که مطمئن شویم همه چیز به درستی پیش می رود ، به عبارتی کارهای روزمره به اهداف اعلام شده خود می رسند.
برای کمک به معرفی این مفهوم باید گفت ؛ نباید اشتباهات اتفاق افتاده را تصحیح کرد. بلکه باید پیشگیرانه عمل کرد ، به عبارتی قبل از اتفاقات تعدیل هایی انجام شود که بر نحوه وقوع آن تأثیر گذارد یا از وقوع آن جلوگیری کند.
امریکن ایرلاینز مانند بسیاری از خطوط هوایی ، دارای چندین طرح ایمنی مبتنی بر داده های پیشرفته و موثر ، از جمله ارزیابی ایمنی عملیاتی مسیرها ، برنامه نظارت بر داده های پرواز ؛ تضمین کیفیت عملیات پرواز و برنامه اقدام ایمنی است. اما این شرکت هواپیمایی تشخیص داده که حداکثر استفاده از سیستم مدیریت ایمنی و به حداقل رساندن خطر؛ مستلزم نگاهی فراتر از این تلاش های ایمنی محور است.
امریکن ایرلاینز با الهام از تحقیقات هولناگل ، تیم یادگیری و بهبود عملکرد خود را تشکیل داد . مدل اولیه او چهار نتیجه احتمالی برای رفتار مطلوب یا “انعطاف پذیر” متناسب با محیط عملیات پرواز را تغییر داد. این شرکت یک تیم تخصصی از خلبانان و مدیران ایمنی را برای توسعه برنامه ایجاد کرد و مدل خود را ( LPAC ) نامید . این عبارت مخفف چهار واژه یادگیری ، برنامه ریزی ، سازگاری و هماهنگی است .
تیم تحقیق برای تهیه داده های ( LPAC ) از سه منبع استفاده کرد: مشاهدات خلبانان ، نظرسنجی های کوتاه و مصاحبه های گسترده . امریکن ایرلاینز هر فرایند از یک رویکرد تکراری را بررسی کرد و چارچوب های اولیه را توسعه داد و در این مسیر بر فراوانی و پیچیدگی داده های مسیرهای پروازی تمرکز کرد .
بوگومیر گلاوان ، یکی از اعضای تیم تحقیق ، در سخنرانی اخیر خود در بنیاد ایمنی پرواز ایمنی گفت: ما نتیجه گرفتیم که به تعیین یا محدود کردن میزان داده های ضبط شده نیاز داریم.
وی افزود : تیم تحقیق 30 مهارت را برای توصیف رفتارها در طول پرواز شناسایی کرد که متاثر از ( SOP ) خلبانان است. سپس هر مهارت را به یکی از چهار رفتار ( LPAC ) ارتباط داد و یک کتاب کد سفارشی تهیه کرد تا ناظران و خلبانان برای اطمینان از آن استفاده کنند.
هر مهارت دارای یک کد مرتبط و نمونه ایی از رفتار انعطاف پذیر است. برای مثال ، برخورد با توربالانس و خرابی هواپیما یکی از چهار مهارت یعنی”سازگاری” است.
امریکن ایرلاینز تا اواسط سال 2020 اطلاعات و مشاهدات 100 پرواز را جمع آوری کرد. داده ها برخی روندها را به نمایش گذاشتند. در میان آنها ، رفتارهای انعطاف پذیرتر کاپیتان ها قابل توجه بود. به عبارت دیگر ، کاپیتان ها نسبت به خلبان اول ها بیشتر از مهارت های ( SOP ) سود می جستند.
این تحقیق نشان داد که وقتی یک خدمه به عنوان خلبان پرواز در کاکپیت حضور دارد ؛ رفتارش انعطاف پذیرتر از زمانی است که به عنوان خلبان ناظر عمل می کند .
تیم تحقیق نظریه هایی در مورد فاصله مهارت ها در کاکپیت داشت . یافته ها نشان داد که نقش نظارت کاپیتان ها 5 برابر بیشتر از سایر خدمه است ؛ در حالی که خلبان اول ها تنها 1.7 برابر به این موضوع پایبندند . تیم تحقیق همچنین دریافت که وقتی کاپیتان به عنوان خلبان پرواز و خلبان اول به عنوان خلبان ناظر پرواز می کنند ؛ سهم مهارت نظارت خلبان اول بیشتر می شود .
این رویکرد با استانداردهای ایکائو مطابقت دارد و از فراخوان بنیاد ایمنی پرواز برای استقرار ( Safety-II ) پیروی می کند.

منبع خبر:روابط عمومی انجمن شرکتهای هواپیمایی