عبدالله خانعلی، رئیس کانون سراسری انجمن‌های صنفی رانندگان کامیون‌های یخچال‌دار درباره کمبود خدمات ارائه شده به رانندگان، تصریح کرد: « یکی از ضوابط تاسیس شرکت‌های حمل‌ونقل این است که باید استراحتگاه، سرویس بهداشتی، حمام و نمازخانه و رستوران برای رانندگان داشته باشد، اما هیچ‌کدام از شرکت‌های حمل‌ونقل چنین شرایطی را ایجاد نکرده‌اند و جالب است که همین شرکت‌ها حتی سرویس بهداشتی خود شرکت را قفل می‌کنند تا مبادا راننده از آن استفاده کند.»
به گزارش «ترابران» او ادامه داد: «به‌تازگی، برخی شرکت‌ها در بارنامه‌های خود بابت هزینه خدمات به راننده رقمی بین از 20 تا 40 هزار تومان می‌نویسند ولی هیچ‌کس نیست که بپرسد منظور کدام خدمات است؟ البته این مبلغ غیر از کمیسیونی است که از بارنامه کسر می‌شود. در واقع، وقتی کرایه راننده ده میلیون تومان باشد، یک میلیون و 400 از آن بابت کمیسیون شرکت‌های حمل‌ونقل و 4 درصد هم به‌عنوان عوارض سازمان راهداری کسر می‌شود که البته از دی ماه این 4 درصد هم 9 درصد می‌شود. خب لااقل بگویند در قبال این 10 درصدی که می‌گیرند، چه خدماتی به رانندگان ارائه می‌دهند.»
خانعلی یادآور شد: «در بنادر، شرکت‌ها را در سالنی تجمیع کرده‌اند و مثلا 100 شرکت را کنار هم چیده‌اند. آیا این 100 شرکت با هم نباید هزینه‌ها را سرشکن و یک سرویس بهداشتی مرتب احداث کنند و یک نفر مستخدم بگذارند که آنجا را تمیز نگه دارد؟!»
او درباره وضعیت استراحتگاه بندر شهید رجایی توضیح داد: «در پایانه بندر شهید رجایی، جایی را برای استراحت رانندگان درست کرده‌اند که هیچ میز و صندلی یا تختخوابی ندارد، فقط فرشی پهن کرده‌اند که هر راننده از فرط خستگی گوشه‌ای از آن می‌افتد، البته اگر جرئت کند کامیونش را در پایانه رها کند. اغلب وقتی از راننده از ماشین فاصله می‌گیرد یا ABS ماشین را می‌دزدند که 30 تا40 میلیون قیمت دارد یا سوپاپ‌های باد را برمی‌دارند که قیمت هرکدام 40 تا 50 میلیون تومان است، بنابراین راننده نمی‌تواند ماشینش را ترک کند، مگر اینکه روی همه قطعات ماشین حفاظی بزند که قفل داشته باشد، البته سارقان همان قفل‌ها را هم می‌شکنند.»
رئیس کانون سراسری انجمن‌های صنفی رانندگان کامیون‌های یخچال‌دار با بیان اینکه در پایانه بندرعباس، نه سرویس بهداشتی وجود دارد و نه حتی یک حمام، اگرچه رانندگان هزینه‌اش را پرداخت کرده‌اند، افزود: «بخش خصوصی هم رستورانی در آنجا راه‌اندازی کرده، ولی چون باید به پایانه بندرعباس اجاره بدهند، غذاهایشان کیفیتی ندارد. از طرف دیگر، راننده هم به جای دیگری دسترسی ندارد، اسکله شهید رجایی 40 کیلومتر با بندرعباس فاصله دارد و بنابراین انتخاب دیگری وجود ندارد. قیمت‌ها هم نجومی است و در مقایسه با قیمت‌های خود شهر بندرعباس حدود 4 برابر بیشتر است.»
خانعلی همه این مشکلات را ناشی از ارزش قائل نشدن برای شخصیت راننده دانست و گفت: «شاید ظاهر، طرز لباس پوشیدن و رفتار برخی رانندگان موجب این بی‌احترامی می‌شود، ولی همان وضعیت نابسامان راننده هم نتیجه عملکرد سازمان راهداری است. وقتی راننده در مسیر تردد خود، امکاناتی برای رسیدگی به خود نداشته باشد، به‌ناچار به سمت آشفتگی ظاهری سوق داده می‌شود.»
خانعلی با اشاره به اینکه اکنون بسیاری از شرکت‌های حمل‌ونقل، به‌صورت غیرمستقیم زیر نظر مدیران دولتی فعالیت می‌کنند، گفت: «اکنون رابطه به جای ضابطه حاکم شده و هیچ نظارتی بر عملکرد شرکت‌های حمل‌ونقل وجود ندارد. وقتی به یک مدیر دولتی بازنشسته، پروانه شرکت حمل می‌دهند، معلوم است که این مدیر مرتبا از رابطه‌های خود استفاده کرده و در صورت بروز مشکل و شکایت راننده، رای به نفع شرکت صادر می‌شود.»
خانعلی درباره وضعیت رانندگان در دوران شیوع کرونا گفت: «در این مدت، سازمان راهداری و شرکت‌های حمل‌ونقل نه‌تنها کمکی نکردند، بلکه این شرایط سخت را تشدید هم کرده‌اند؛ به‌عنوان نمونه شرکت‌های حمل‌ونقل در سالن‌های اعلام بار هر شهر، ساختمان دارند. از این ساختمان یک پنجره 30 در 40 گذاشتند، 50 تا 200 نفر راننده را در یک سالن جمع می‌کنند تا یک نفر از پنجره جواب آنها را بدهد، پس نه‌تنها فاصله اجتماعی رعایت نمی‌شود، بلکه این ازدحام جمعیت، شیوع کرونا را بین رانندگان افزایش می‌دهد، در صورتی که می‌توانستند نوبت‌دهی و اعلام ورود را سیستمی کنند.»
رئیس کانون انجمن‌های صنفی رانندگان کامیون‌های یخچال‌دار درباره وضعیت رانندگان پس از بارگیری در بنادر توضیح داد: «راننده‌ای که از صبح در اسکله برای بارگیری از این طرف به آن طرف دوندگی کرده و از طرف دیگر به دلیل استهلاک بیشتر کامیون در گرمای روز، مجبور است که هنگام غروب حرکت کند، طبیعتا در نهایت خستگی و با پایین‌ترین بازدهی وارد جاده می‌شود. چه کسی به فکر این حال و روز راننده است. سامانه سپهتن را راه انداخته‌ا‌ند که همین سپهتن دشمن جان ما شده، چون وقتی یک دوربین مرتب شما را کنترل کند، قطعا دچار استرس روانی می‌شوید. در هیچ کشوری از چنین سامانه‌ای برای کنترل فعالیت رانندگان بین‌شهری استفاده نمی‌شود و تنها در کشورهای بلوک شرق برای اتوبوس‌های داخل‌شهری مورد استفاده قرار می‌گرفت، ولی در ایران چون فقط به مباحث امنیتی توجه نشان داده می‌شود، این سامانه را به کار گرفته‌اند؛ در حالی که اگر واقعا می‌خواستند سرعت و ساعت کار راننده را کنترل کنند، بهترین روش استفاده از تاخوگراف بود.»
او با اشاره به اینکه می‌گویند راننده باید بعد از ده ساعت کار، استراحت کند، یادآور شد: «در جاده‌ها چه امکانی برای استراحت راننده وجود دارد. مجتمع‌های بین‌راهی که اغلب مخصوص ماشین‌های سواری است و تعدادی هم که امکان پارک کامیون دارند، امکانات درخور راننده و ماشینش را ندارند. اگر هم راننده بخواهد در کنار جاده استراحت کند، یا باید نگران خطرات جانی برای خودش باشد و یا سرقت قطعات ارزشمند کامیون یا حتی کالای بارگیری شده؛ جالب اینجاست که حتی در کنار ایستگاه‌های پلیس‌راه هم کامیون‌ها امنیتی ندارند.»
او افزود: «وقتی راننده در جاده احساس امنیت نکند و بارهایی مثل محصولات پروتئینی، گوشت، مرغ، ماهی، فولاد، تیرآهن، میلگرد و سایر کالاهای قیمتی داشته باشد، بدون استراحت و به هر نحوی که شده به راه خود ادامه می‌دهد. نتیجه این می‌شود که عده‌ای راننده نامتعادل از نظر فکری و روحی در جاده‌ها رفت‌و‌آمد می‌کنند.»
