فرار یک رام قطار باری با 48 واگن از ایستگاه انشعاب در بندرعباس بهسمت اسکله، موجب مرگ یک لکوموتیوران و تکهتکه شدن لکوموتیو و واگنها میشود، اما نهتنها راهآهن جمهوری اسلامی ایران اطلاعیهای درباره این سانحه منتشر نمیکند، بلکه با گذشت 5 روز، هنوز خبری از بررسیهای کمیسیون عالی سوانح نیست.
به گزارش پایگاه خبری ترابران، خبر کوتاه بود. صبح روز دوازدهم تیرماه گفته شد که «یک رام قطار باری با 48 واگن بخش خصوصی حامل گندله سنگ آهن از ایستگاه انشعاب در بندرعباس بهسمت اسکله فراری میشود. شدت این حادثه زیاد بوده و بر اثر آن حسین ذاکری، یکی از لکوموتیورانان آن قطار جان خود را از دست داده است.» و دیگر هیچ.
سرنوشت محتوم لکوموتیوران
تصاویری که از آن حادثه منتشر شد، نشان میداد که حادثه به اندازهای شدید بوده است که سرنوشت محتوم لکوموتیوران فوت بوده است. همچنین نه دیگر میتوان واگنها را تعمیر کرد و نه امیدی به بازسازی لکوموتیو شماره 2062 داشت.
با این حال، مدیران و مسئولان دولتی واکنش خاصی به این حادثه نداشتند و همین سکوت آنها باعث شد که آنچنان که شایسته است، خبرهای تکمیلی این حادثه در رسانهها بازتاب نداشته باشد، حتی شرکت راهآهن نیز از نشر یک اطلاعیه درباره این سانحه دریغ کرد و شفافسازی و روشنگری نداشت.
گفتنی است؛ در همان روز نخست، روابط عمومی راهآهن استان هرمزگان در پاسخ به خبرنگار تسنیم از هرگونه اظهارنظر درباره چگونگی این سانحه خودداری کرده و گفته بود که زوایای مختلف این حادثه در دست پیگیری است و تیم فنی راهآهن هنوز نظر قطعی خود را گزارش نکرده است. این در حالی است طبق «آییننامه اجرایی کمیسیونهای جلوگیری از سوانح راهآهن» کمیسیون سوانح ناحیه جهت رسیدگی به سانحه موظف است که بهسرعت در محل حاضر شده و ضمن تهیه کروکی صحنه و بررسی علل و عوامل وقوع آن، صورتجلسه وضعیت سانحه را تنظیم و تحقیقات اولیه را از مباشران، مسببان و شاهدان معمول و اظهارات آنان را در برگ تحقیق قید کند و در مواردی که سوانح ریلی منجر به قتل یا جرح شود، نماینده نیروی انتظامی راهآهن نیز باید همراه کمیسیون اعزام شود. همچنین با حضور همه اعضا و تعیین خسارات وارده به ناوگان، خط و ابنیه فنی، علائم، تأسیسات و تجهیزات، افراد و دیگر موارد ناشی از سانحه، علت یا علل وقوع سانحه، مسئول یا مسئولان آن و میزان مسئولیت هر یک را در صورتجلسهای تعیین کند. اما آنچه از شواهد و قرائن بر میآید با وجود گذشت 5 روز از این حادثه، هنوز خبری از کمیسیون عالی سوانح و تشکیل جلسه و بررسی موضوع نیست. گویا با فرار قطار آن کمیسیون نیز به خواب رفته است.
فرسودگی ناوگان، خوابرفتگی مدیران
آنچه مبرهن است تاثیر کمبود و فرسودگی لکوموتیو و واگن و بهسازی نشدن خطوط ریلی را نمیتوان نادیده گرفت، اما افشای همین موضوع چند روز پیش از وقوع این سانحه موجب برکناری مدیر کل راهآهن جنوب شد که یکی از پیشکسوتان این حوزه بود.
این رویداد یک مشت نمونه خروار از بیتدبیریهای نظام مدیریت در راهآهن است که نشان میدهد تا چنین سیستم غلط مدیریتی بر سر کار است که سخنان آگاهانه یک فرد پیشکسوت و دلسوز را برنمیتابد، باید حوادث و سوانح-مخربتر و بزرگتر را انتظار بکشیم.
خاموشی کمیسیون عالی سوانح و پرسشهای بیپاسخ
این رفتار راهآهن در عدم اطلاعرسانی بهموقع و با شیوه درست و همچنین خاموشی کمیسیون عالی سوانح و کمیسیون سوانح ناحیه پرسشهایی را در ذهن ما ایجاد کرده است که امیدواریم مسئولان و مدیران دولتی برای پاسخ آنها ادله قوی داشته باشند.
چرا راهآهن در اعلام جزئیات این سانحه روزه سکوت گرفته است؟
چرا جلسه کمیسیون عالی سوانح یا کمیسیون سانحه ناحیه تشکیل نشده است؟ اگر این جلسه تشکیل شده است؟ چرا اطلاعرسانی نمیشود؟
چه مواردی در وقوع این سانحه نقض داشته است؟
اظهارات دو لکوموتیوران دیگر چیست؟ چرا حسین ذاکری مانند آن دو نفر خود را از مهلکه نجات نداده است؟
فرسودگی لکوموتیوها، واگنها و خطوط ریلی چقدر در وقوع چنین سوانحی نقش دارد؟
آیا تعداد اندک لکوموتیورانان و خستگی آنها نیز ممکن است در احتمال وقوع حادثه تاثیر داشته باشد؟
و…
با تشکر از ترابران . چند سوال:
1- مگر آزمایش ترمز قبل از حرکت قطار الزامی نیست؟
2- چرا آزمایش ترمز قطار انجام نشده است؟
3- جواز حرکت را چه کسی صادر کرده؟
4- آن دو نفر دیگر که در لکوموتیو بوده اند چه کسانی بوده اند؟
5- بیرون پریدن از قطار ترک فعل است یا فضیلت؟
6- مانعی که قطار پس از فرار با آن برخورد کرده چه بوده؟
7- سرعت قطار در هنگام برخورد چند کیلومتر بر ساعت بوده؟
پایان