لوکوموتیورانان راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران با اعلام اینکه به آینده شغلی خود خوش‌بین نیستیم و به بی‌انگیزگی و آشفتگی روحی دچار شده‌ایم، خود را آخرین حلقه زنجیره بهره‌گیری از ناوگان فرسوده و مستهلک راه‌آهن می‌دانند که قربانیان واقعی سوانح ریلی شده‌اند و پس از هر حادثه، مقصر شناخته می‌شوند. آنها با راه‌اندازی کارزاری از مسئولان راه‌آهن خواسته‌اند که صدای شکست‌شدن استخوان‌ها و شرمندگیشان را در برابر عزیزانشان بشنوند و گامی در جهت تحقق خواسته‌هایشان بردارند.
به گزارش پایگاه خبری ترابران، لوکوموتیورانان راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران با راه‌اندازی کارزاری از 17 بهمن‌ماه تا 17 اسفندماه از مدیرعامل راه‌آهن خواسته‌اند که به حقوق آنها رسیدگی کند و اعلام کرده‌اند که برخی از همکاران ما علی‌رغم اشتغال در راه‌آهن در جست‌وجوی موقعیت‌های شغلی دیگر هستند و به آینده شغلی در راه‌آهن خوش‌بین نیستند. بیشترین تعداد آنها بلافاصله پس از خدمت، و با آگاهی از وضعیت شغلی، راه عودت را انتخاب می‌کنند و از ادامه همکاری معذور می‌شوند.
گفتنی است تاکنون 2100 نفر این کارزار را امضا کرده‌اند.
متن کامل این کارزار به شرح زیر است:
مدیرعامل محترم راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران
با سلام،
احتراماً ما لوکوموتیورانان راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران به اطلاع می‌رسانیم که با صرف وقت و تلاش شبانه‌روزی و تحمل بی‌خوابی و دوری از خانواده، با شرایط کاری بی‌نظم و بدون الگوی مشخص شیفت، همواره از برنامه‌ریزی روزمره محروم بوده‌ایم. این عدم انعطاف‌پذیری به حدی است که حتی در ایام نوروز، تابستان یا رویدادهایی همچون اپیدمی کرونا نیز دور از خانواده‌هایمان بوده و بزرگ شدن فرزندانمان را ندیده‌ایم.
با بهره‌گیری از ناوگان فرسوده و مستهلک راه‌آهن، ما به‌عنوان آخرین حلقه این زنجیره، قربانیان واقعی سوانح ریلی هستیم و پس از هر حادثه، مقصر شناخته می‌شویم تا بار سنگین پاسخگویی را از دوش مسئولین راه‌آهن برداریم. ما مجبور به پاسخگویی برای دیزل‌های مستهلک کره‌ای، خطوط و ریل‌های فرسوده و قدیمی و علائم الکتریکی مستهلک راه‌آهن هستیم. شرایط به گونه‌ای است که ورود به لوکوموتیوها حس سفر به گذشته را القا می‌کند.
علی‌رغم تمامی این مشکلات، ما برای گرداندن چرخ صنعت کشور، زندگی خودمان را با چالش‌های جدی مواجه کرده‌ایم و از پس مخارج اولیه زندگی بر نمی‌آییم. به نقاطی رسیده‌ایم که نیاز به داشتن چند شغل همزمان داریم؛ برخی از ما در روزها به عنوان راننده تاکسی اینترنتی و در شب‌ها مسئول هدایت قطارهای پر از بار و مسافر هستیم و همواره درگیر کرایه خانه، اقساط وام‌ها، قبض‌ها و هزینه‌های آموزشی فرزندان خود هستیم.
برخی از همکاران ما علی‌رغم اشتغال در راه‌آهن در جست‌وجوی موقعیت‌های شغلی دیگر هستند و به آینده شغلی در راه‌آهن خوش‌بین نیستند. بیشترین تعداد آنها بلافاصله پس از خدمت، و با آگاهی از وضعیت شغلی، راه عودت را انتخاب می‌کنند و از ادامه همکاری معذور می‌شوند.
از این رو، به اطلاع می‌رسانیم که دچار بی‌انگیزگی و آشفتگی روحی و روان به دلیل حقوق و مزایای ناچیز شده‌ایم. از مسئولین راه‌آهن می‌خواهیم صدای شکست‌شدن استخوان‌ها و شرمندگی‌مان در برابر عزیزانمان را بشنوند و گامی در جهت تحقق خواسته‌هایمان بردارند، زیرا ما بزرگ‌ترین سرمایه‌های این صنعت هستیم.
