ایجاد سامانه اعلام بار جامع به عنوان راهکار حل معضل بومیگرایی مطرح می‌شود اما برخی از فعالان حوزه حملونقل معتقدند مشکل ریشه‌ای‌تر است و با ایجاد این سامانه هم مشکل حل نمی‌شود.
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری ترابران، فرزاد محمدی، راننده کامیون و عضو انجمن صنفی کامیون‌داران اصفهان که معتقد است راه‌اندازی سامانه اعلام بار جامع به تنهایی راه‌حل حل معضل بومیگرایی نیست، گفت: «پیش از راه‌اندازی سامانه جامع اعلام بار باید پدیده بومیگرایی یا سهم‌خواهی حل شود چراکه تا پدیده بومیگرایی جمع نشود سامانه اعلام بار جامع هم نمی‌تواند مشکل توزیع بار به صورت ناعادلانه را برطرف کند.»
محمدی با بیان اینکه بومیگرایی صورت مسئله است نه راه‌حل و باید با پدیده شوم بومیگرایی مبارزه کرد، تاکید کرد: «همه اپلیکیشن‌ها و سامانه‌هایی که ساخته می‌شوند ساخت دست انسان هستند پس امکان دستکاری آنها وجود دارد.»
او یادآور شد: «سال ۹۷ هم تعدادی اپلیکیشین راه‌اندازی کردند تا توزیع بار عادلانه باشد اما نتیجه نداد و همچنان می‌بینیم که بومیگرایی وجود دارد و بار به صورت عادلانه بین رانندگان توزیع نمی‌شود، بنابراین باید فکر ریشه‌ای و اساسی‌تر کرد.»
محمدی گفت: «آمدیم سامانه جامع اعلام بار درست شد و رانندگان حواله گرفتند و برای تحویل بار به داخل کارخانه رفتند اما باز هم رانندگان محلی اعتراض و سهم‌خوانی کردند و با سنگ و چماق به راننده‌های دیگر حمله کردند! یا انجمن‌های صنفی قبل بتوانند در سامانه دست ببرند. پس دوستانی که صحبت از سامانه اعلام بار جامع می‌کنند قبل از اجرای هر برنامه‌ای همه جوانب را در نظربگیرند که از چاله به چاه نیفتیم و چند مدت دیگر دوباره همین بساط باشد و باز چند نفر آدم بیگناه کشته شوند.»
او بر لزوم آموزش به رانندگان و فرهنگ‌سازی رانندگی برای خودروی حمل بار تاکید کرد و گفت: «اگر هر فرهنگ‌سازی صورت گیرد و افراد به حق خود آگاه شوند آنگاه خود به خود بومیگرایی هم از بین می‌رود. متاسفانه از یک جایی افرادی به چرخه حملونقل اضافه شدند که با فرهنگ این کار بیگانه و فقط به دنبال کسب درآمد یک شبه بودند.»
رانندههایی که یک شب کامیون خریدند
یک راننده کامیون دیگر نیز در گفت‌وگو با ترابران گفت: «متاسفانه از سال ۷۵ چرخه حملونقل به این سمت رفت که یک بنا و نجار ماشین سنگین خریدند و وارد این کار شدند. اکنون رانندههایی داریم که حتی نمی‌توانند یک تسمه پروانه ساده را عوض کنند. این افراد وارد چرخه حملونقل شده‌اند.»
او اضافه کرد: «در آن سال‌ها گوش به گوش رسید که راننده‌های کامیون با یک بار حمل بار ۱۰ میلیون درآمد به دست می‌آورند و همین شد که افراد ترغیب شدند کامیون بخرند و وارد چرخه حملونقل شوند. اکنون کارمندان مجتمع فولاد اصفهان هر کدام یک کامیون دارند. به عبارتی بدون کار کارشناسی و بدون اینکه کسی تجربه داشته باشد وارد این حرفه شده و این شغل را به این روز انداخته‌اند.»
این فعال صنفی گفت: «سال ۷۸ که از خاف به اصفهان بار می‌‌آوردند در شهرستان نیم بلوک شاید ۲ ماشین سنگین هم نبود. این روند ادامه داشت تا سال ۹۱ و ۹۲ که کارخانه فولاد راه‌اندازی شد و الان همه کامیون دارند.»
این راننده کامیون با تاکید بر اینکه نباید افراد نابلد و بی‌تجربه وارد این شغل می‌شدند، گفت: «وقتی کارخانه فولاد راه‌اندازی شد سهم‌خواهی‌ها هم شروع شد. اگر از روز اولی سهم‌خواهی در نطقه خفه می‌شد اکنون با پدیده شوم بومیگرایی روبه‌رو نبودیم. اکنون افرادی وارد این شغل شده‌اند که فکر می‌کردند با این شغل می‌توانند ره صد ساله را یک شبه بروند. نتیجه آن همین بومیگرایی شد. در حالی که افرادی قدیمی در این حرفه، چنین فرهنگی ندارند و به هیچ عنوان سهم‌خواهی نمی‌کنند.»
بالا رفتن تعداد کامیون‌ها از میزان بار کشور
او همچنین از طرح‌های فروش خودروهای سنگین و اشباع بازار از کامیون انتقاد کرد و گفت: «واگذاری ماشین‌های سنگین با اقساط سنگین هم یک دلیل دیگر افزایش بومیگرایی است. یک راننده کامیون که درگیر همین قسط‌های سنکین بود تعریف می‌کرد که حتی نمی‌تواند یک شب بخواند و کامیون را متوقف کند چون اگر یک شب کار نکند قسط‌هایش عقب می‌افتد و اگر یک قسط عقب بیفتد دیگر نمی‌تواند کمر راست کند. همین فرد طرفدار بومیگرایی بود و فکر می‌کرد بار یک منطقه سهم خودش است.»
این راننده کامیون افزود: «این‌گونه افراد بدون آگاهی ماشین‌ها را با اقساط سنگین و با سودهای سنگین خریدند و الان نتیجه آن ماشین‌ها با اقساط سنگین باعث به وجود آمدن این وضع شده است.»
او یادآور شد: «در گذشته مردم در استان‌های اصفهان، شیراز، قزوین و تبریز کامیون‌دار بودند. بعدا بقیه استان‌ها اضافه شدند. فکر کردند می‌توانند ره صدساله را یک شبه طی کنند و برای همین کامیون خریدند و به جاده انداختند. حالا هم وضع تا این حد خراب شده و تعداد کامیون‌ها از بار کشور بسیار بیشتر شده است.»
او افزود: «انجمن‌های صنفی هم بیراهه رفتند و نظارتی روی آنان نبود و مسئولان هم حمایت نکردند و در نتیجه اکنون با پدیده شوم بومیگرایی مواجه هستیم که از بین بردن آن کار سختی است.»
